squeeze

Σταμάτησα να τρώω.
Ναι, άργησα αλλά από σήμερα μία η ώρα το μεσημέρι, στοπ.
Θα ξεκινήσω τρέξιμο αν χρειάζεσαι
να σου αποδείξω πως ο έρωτάς σου με χορταίνει
πιο πολύ απ' τα παγωτά και τα γιγάντια κρουασάν που κρύβεις όλη τη φάτσα σου πίσω τους.

Σε περιμένω και καμιά φορά ούτε μουσική δε μπορώ να ακούσω,
ούτε με το κινητό μου παίζω νευρικά
γιατί δεν έχω δύναμη μέχρι να σε δω.

Άλλες φορές πάλι κάνω καφέ και περιφέρομαι στο 25τετραγωνικά δείγμα σπιτιού που θα έχω ακόμα για λίγο.
Βγαίνω στο μπαλκόνι με εκείνα τα μπασκετικά τι-σερτ που μου έχουν χαρίζει παλιά αγαπημένα πρεζάκια. Θυμάσαι, σωστά;
Κοιτώ τη γωνία μας παγωμένη για δευτερόλεπτα κι ύστερα,
επιστρέφω μέσα.
Λερώνω ποτήρια και πιάτα για να τα ξαναπλύνω,
τακτοποιώ τα ήδη τακτοποιημένα
και σκίζω τα υπάρχοντα προγράμματά μου για να φτιάξω άλλα.

Γράφω το όνομά σου μονοκοντυλιά.
Το πιο όμορφο όνομα του πλανήτη.
Το μόνο που στέκεται αυθύπαρκτο και ζηλευτό·
με βλέπει να κοκκινίζω γιατί τ' αγαπώ και τονίζεται!
Εξίσου κομψά όπως η υπόλοιπη γραφή του.

Κι όταν έρχεσαι με μια γαβάθα ποπ κορν αγκαλιά
δε ξέρω τι με κάνει και περιμένω να τα φας όλα για να μπω στη σειρά να σου κλέψω ένα φιλί.
Λες και με καταδικάζω τελευταία.
Αλλά ίσως μ' αρέσει λιγάκι τ' αλάτι και το βούτυρο.
Ίσως.

Έλα απόψε.
Πάρε τη λεμονάδα τζάμπα, να πάρω βυσσινάδα με ένα ευρώ.
Και θα σου πω για το ριπίτ των τραγουδιών μου και τις ταινίες μας.

Υποχρεώσεις.

Δεν έχω τίποτα να σκεφτώ
και...
τίποτα.
Δε μετράω, δεν υπολογίζω, δεν προβλέπω.
Δε σκέφτομαι τίποτα πέρα από...
ναι!
πέρα από το σήμερα.

Κι ύστερα ξύπνησα.

Σε άχρωμο κι άοσμο δωμάτιο,
σε σπίτι καλώς καθαρισμένο
όπου μυρίζει χλωρίνη στο μπάνιο και ξύδι στους πάγκους της κουζίνας.
Είμαι τόσο αποστειρωμένη που φοβάμαι να μ' ακουμπήσω.
Είμαι τόσο κενή που τρομάζω να με γεμίσω.

Βρίσκω ένα γραφείο πιο μοντέρνο κι από τα ρούχα που βρήκα στην ντουλάπα πριν λίγο.
Έχει παντού χαρτιά και αυτοκόλλητες, φωσφοριζέ σημειώσεις
-υποθέτω είναι πράγματα που δεν πρέπει να ξεχάσω.
Κι όμως ξέρω, πώς όλα στο τέλος θα περάσουν με σειρά προτεραιότητας στην λήθη.
Οι λογαριασμοί κι οι ομορφότερες φωτογραφίες μου στη Φολέγανδρο.

Έβαλα το χέρι μου στην τσέπη του παντελονιού. Βρήκα 5 ευρώ.
Σαν παιδί, είδα στη χρηματική τους αξία μόνο παγωτά απ' το περίπτερο κι ένιωσα χορτασμένη και πλούσια.
Ύστερα, θυμήθηκα το δάνειο στην τράπεζα κι ένιωσα πάλι...

Κι ύστερα κοιμήθηκα· ξανά.

Τώρα όλα είναι καλύτερα.