πλατ.

Ψέμματα ειπωμένα με την περιφάνεια τις αλήθειας·
αυτά σιχαίνομαι περισσότερο στους ανθρώπους.

"Εγώ τον ένιωσα τον πόλεμο στο μεδούλι μου."
"Εγώ την έκανα τη ζωή μου."
"Εγώ μιλάω σταράτα, δε λέω σάλια."
"Εγώ βλέπω τα πρόσωπα πίσω απ' τις μάσκες."

"Εγώ την ξέρω καλύτερα απ' τον καθένα."

Κι όμως, όχι!

Ούτε η μάνα που με γέννησε δε με ξέρει και πάλι εκείνη είναι που ξέρει τα πάντα για μένα.
Μαζί με σένα που κλαίω στην ποδιά σου, που αραδιάζω τις ανασφάλειες μου και τις ταξινομώ ανάλογα την ένταση και το αρχικό τους γράμμα.

Ωστόσο μην πεις ποτέ ότι με ξέρεις.
Είναι επικίνδυνο στον κόσμο αυτό να σε σιχαθώ.

Γιατί φοβάμαι ακόμα κι αυτό.

#tbt

Παλιά ήμουν άλλος άνθρωπος.
Ήμουν πολλοί άνθρωποι μαζί για την ακρίβεια.
Ενθουσιαζόμουν,  ερωτευόμουν, γοητευόμουν·
δανειζόμουν
ρούχα, παπούτσια, εκφράσεις
-είτε λεκτικές, είτε προσώπου.

Όμως ποια είναι η μορφή αυτού του ανθρώπου;
Που μπαίνει σε καλούπια μπας και προσδιορίσει στο ελάχιστο την ύπαρξή του,
που βάζει μάσκες να κρύψει την ασχήμια του,
που γίνεται άλλοι γιατί δε ξέρει να είναι ο ίδιος.
Γιατί το μόνο που ξέρει είναι
ν' αγαπά άλλους λάθος,
να κοιτά άλλους λάθος,
να μιλά σε άλλους λάθος
και να χάνεται.

Μέσα σε χίλιες αγάπες, χίλια βλέμματα,
μέσα σε χίλιες λέξεις και χίλια ψέματα,
πάντα χαμένη και πάντα ακριβώς εκεί που ήθελα.

Παλιά ήμουν άλλος άνθρωπος.
Ατυχής μίξη  χλωρίνης με αμμωνία,
κι αν δεν σκοτώθηκα αμέσως,
είναι που άρπαξα ετούτη την ισόβια πνευμονία.
Να φτύνω και να βήχω,
να μη μπορώ τις σκάλες ν' ανεβώ μέχρι το σπίτι σου.