voice

Εφτά τραγούδια.
Καμιά εκατοσταριά ποιήματα·
σαχλά
-ως επί το πλείστον.

Δάκρυ αργόσταχτο,
κομπιασμένο,
τρεις φορές ριγμένο,
κουπισμένο σε ζακέτες·
αβρό.

Οικεία γιατί δικά.
Βαθιά γιατί αγγιγμένα.

Να 'ταν τα σπίτια μας κοντά, να χαίρομαι.
Να 'ταν η χροιά σου άσπρη, να λάμπεις.

είμαι ο αρχιτέκτονας της δικής μου κ.

Βλέπω κάτι στα μάτια σου.
Κάτι κόκκινο, όμως μη φοβηθείς.
Δεν είναι πεφκίτιδα αυτή τη φορά.
Έχει σχήμα ξεκάθαρο κι, απ' όσο διακρίνω,
η κίνησή του είναι ρυθμική.
Σαν να ζει, ένα πράγμα!

Μη φοβάσαι. Κάτσε να κοιτάξω καλύτερα.
Τωρα κοιτώ εγώ εσένα κι εσύ εμένα· στα μάτια.
Μα τι περίεργο!
Έχω την ίδια κοκκινίλα, λες.
Πώς; Μήπως με κόλλησες;
Μάλλον.

Να δεις που είναι αγάπη. Θα περάσει.
Μόνο μην τον πεις σε κανέναν.
Δε θέλω να μας λένε αρρωστιάρηδες.

Τι κι αν χάσεις κάποιον, αν έτσι εκείνος ζει; (:

Νιώθω μίλια μακριά μου ένα χαρούμενο άνθρωπο.
Κλείνω τα μάτια μου και με λίγη προσπάθεια, βλέπω μπροστά μου τα ομορφότερα μάτια του κόσμου να γελούν·
κι εκείνο το πλατύ χαμόγελο να διαπρέπει σε ένα γεμάτο δωμάτιο.

Δεν είναι αυτό ευτυχία;
Αυτό κι αν είναι, βασικά.

φρι-

Δεν πίστεψα ποτέ ότι όλα τα πράγματα παίρνουν τέλος
κι ήρθε ο καιρός για να με διαψεύσει.
Ήρθες εσύ με δάκρυα στα χέρια.
Μου τα 'δωσες χωρίς να είναι δικά σου,
χωρίς να ξέρεις.
Εγώ είχα στερέψει, βλέπεις, και με λυπήθηκες.
Αμφισβήτησες τα όσα έχω νιώσει.
Όμως γιατί;
Σε έπεισα εγώ ποτέ για εκείνα που δεν ένιωσες;
Ποτέ.
Κι ίσως πρέπει να ζητήσω συγγνώμη που σου κρύφτηκα
και σ' άφησα να ψάχνεις νόημα εκεί που δεν υπάρχει,
μα ήσουν ήλιος λαμπερός
κι εγώ φοβόμουνα το φως από παιδί.

Καλή αρχή σου, ήλιε μου.
Αν κάποτε με αναζητήσεις , θα 'μαι κρυμένη στο σκοτάδι.

courage

Σε κοιτώ έτσι.
Σε κοιτώ.
Σε κοιτώ πάντα.

Σαν να μην υπάρχει κανείς άλλος στο δωμάτιο, στο μπαρ, στον κόσμο.
Μόνο έτσι μπορώ.
Έτσι κοιτούν οι ερωτευμένοι.
Την ώρα που πίνεις το ποτό σου και δαγκώνεις νευρικά το καλαμάκι,
δε προφταίνω να χορτάσω τη θέα σου.
Την αντικειμενική ομορφιά σου, ναι,
και την υποκειμενική, ίσως.

Μίλα εσύ γιατί μ' αρέσει να σ' ακούω και δε βαριέμαι.
Δε βγάζω νόημα απ' ό,τι λες κι ίσως αδιαφορώ για τα μισά,
μα πώς να μη χαμογελώ σε όλα;
Αρκεί που ακούω τη φωνή σου πηγαίνοντας σπίτι για να νιώθω ασφάλεια.

Κοίτα με.
Καθώς φεύγω.
Κοίτα με όσο πιο πειστικά μπορείς.

Ξέρω πως όσα νιώθω για σένα τώρα, δε σου φτάνει μια ζωή να τα αισθανθείς για οποιονδήποτε.