εκκρεμότητα

Μη μ' ακουμπάς.
Έχω παντού ανοιχτές πληγές και με πονάς.

Βγήκα έξω ξυπόλυτη κι ένα αγκάθι κάρφωσε στην αχίλλειο πτέρνα μου.
Ύστερα βρήκα δυο τρεις φίλους.
Κρατούσαν πιστόλια και σφαίρες που μόλις είχαν αγοράσει.
Είπαν να τα δοκιμάσουν πάνω μου.
Κουτσός κινούμενος στόχος κι αιματηρό παιχνίδι με σαδιστικά γέλια.

Σερνόμουνα στο χώμα μα έφτασα σπίτι πριν τις 12.
Ξάπλωσα μήπως αποκοιμηθώ,
όμως το υγρό μαξιλάρι μου έκανε τον ύπνο αφόρητο
και το κουτί με τα παυσίπονα είχε αδειάσει σε μία παλαιότερη απόπειρα αυτοκτονίας μου.

Αυτή είναι η ιστορία μου.
Συγγνώμη που είναι λυπηρή αλλά, εν μέρει, τη διάλεξα·
και με διάλεξε.

blue wallet

Στη ζωή μας, κάνουμε λάθη.
Άλλοι λιγότερα, άλλοι περισσότερα.
Μερικών είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού
κι είναι κι εκείνοι που έχουν χάσει το λογαριασμό.
Το πάθημα όμως έχει την ίδια αίσθηση.
Το πρώτο απ' το δεύτερο δεν αλλάζει.
Με τον ίδιο τρόπο ούτε κι απ' το εκατοστό.
Ίσως η πρωτόγνωρη εμπειρία προσθέτει μια πιο απότομη νότα ξαφνιάσματος
αλλά τίποτα παραπάνω.
Έτσι, με μεγάλη πιθανότητα να κάνω η ίδια τώρα λάθος,
θα καταλόγιζα ένα στον καθένα.
Όμως εγώ το δικό μου το αγάπησα και το επαναλαμβάνω.
Και ξέρω με πληγώνει.
Κάθε φορά πιο βαθιά η πληγή.
Κάθε φορά πιο βαθύς ο πόνος.
Μα και πάλι είναι ένα λάθος·
μοναδικό.
Έμεινα σ' αυτό και συνήθισα.
Τώρα αν αλλάξω τακτική, μάλλον το σωστό θα μοιάζει καταδίκη.

I lost my best friend the day I saw you

Πώς μιλώ σαν τρελή και πώς κλαίω σαν παιδί
όταν σκέφτομαι τι συνέβη και τι θα μπορούσε να έχει συμβεί.
Βρίζω για τις λάθος επιλογές μου,
για τους δρόμους που πήρα στραβά.
Φέρνω στο μυαλό μου τους ανθρώπους που είδα κι εκείνους που θα 'δινα τα πάντα για να δω.
Πώς δυσανασχετώ στο τώρα και πώς ονειρεύομαι ένα αύριο με φως.
Ζω και δε ζω.
Κλείνομαι σε ένα σπίτι και γεμίζω τους τοίχους με στίχους,
με μιαν ελπίδα να γράψω κάτι καλό.
Να βγω έξω να φωνάξω γι' αυτά που κρύβω στα χαρτιά,
γι' αυτά που νιώθει η καρδιά και τα αψηφώ.
Να ζήτησω συγγνώμη τώρα που μπορώ
γιατί αύριο δε ξέρω τι μου ξημερώνει.

Απόψε στο πότο θα φανταστώ τ' ανείπωτα μου
και στ' αλκοόλ τους θα πνιγώ.

HER όπως heraklion

Είσαι το λιμάνι μου.
Σε φουρτούνες και μπουρίνια, σε σένα θα γυρνώ.
Μα σαν έχει μπονάτσα, σαλπάρω για μέρη ξακουσμένα·
απομακρύνομαι από σένα χωρίς να το εννοώ.
Άμυνα μου να δείχνω πως δε σ' έχω ανάγκη,
δεν εξαρτώμαι από κανένα
και άμα δε θέλει ο καιρός, ακόμα και ναυαγός σε νησί θα επιζήσω.
Ξέρω από σχεδίες κι από σχέδια.
Θα φανταστώ στεριές κατοικημένες από λίγους,
θα σφίξω το χέρι σε δικούς που έχω καιρό να δω
και πέρα στο βάθος, θα μπήξω ένα κλειδί σε μια πόρτα.
Όταν ανοίξει, τα μάτια σου θα δω να με περιμένουν ήρεμα.
Θα σου πω πρώτα συγγνώμη κι ύστερα σ' αγαπώ
γιατί λυπάμαι που άργησα τόσο να βρω το θάρρος να στο πω.

Είναι οι μέρες μου μισές μακριά σου και οι νύκτες άδειες.
Άσε τα πείσματα σε σένα και κράτα μου το χέρι ντροπιασμένα
που νιώθεις ό,τι εγώ
που φοβάσαι
που σε βλέπουν...