πονάει άρα ψηλώνει

Και ναι μετά από μέρες,
χαρούμενη κι ωραία.
Με λίγα κιλά παραπάνω αλλά ποιος νοιάζεται;

Έχω φίλους και γλεντάω.
Έχεις εσύ;
Μπορεί.
Και ίσως καλύτερους απ' τους δικούς μου
μα εσύ τους διάλεξες.
Εμένα μου τύχανε και χαίρομαι πολύ.

Αγαπώ τη μουσική,
τα γέλια,
τα περίεργα χείλη,
το μωβ κραγιόν και το μπορντώ.
Αγαπώ το 24,
ένα καφέ δερμάτινο,
κάτι σγουρά μαλλιά,
το μπλου τζιν μου.
Αγαπώ την Κρήτη και το Γουδί,
τα βόρεια προάστια·
τις μπύρες από πεντάλιτρους σωλήνες
και τις φτηνές στο πάρκο.
Αγαπώ τη Μποφίλιου,
το δικό μου κόκκινο,
των φίλων το μαύρο.

Κι η καρδιά μου ψηλώνει
ξημερώματα όπως τώρα.
Με κρέπα στο χέρι σε χαιρετώ.
Με ένα πληκτρολόγιο αγκαλιά
κι αύριο θα με ξυπνήσουν οι φωνές απ΄ τους εμπόρους.

Ωραία περνάς άμα θες.
Ωραία περνάς όταν αγαπάς τα πάντα
μαζί και το δικό σου εαυτό·
το μικρό,
τον κρυφό,
τον παράδοξο,
τον έξυπνο,
το μισό.

προφέρεται με γάμα

Ξέρεις τι κάνει τη ζωή μου ζωή;
Εσύ.

Μα όταν μιλάς για άλλους,
όταν πλαγιάζεις με άλλους στο κρεβάτι
ή στ' αμάξι τους περνάς τις νύχτες
πώς;
πώς να αντέξω τόσες μαχαιριές; πώς;
Κι αν ήτανε πισόπλατες, είχε καλώς.
Όμως εσύ έρχεσαι με θράσος από μπρος.
Με ένα ψεύτικο φιλί στα χείλη
αποχαιρετάς μια καρδιά που απέκτησες χωρίς προσπάθεια
για να χτυπά στη θέση της δικής σου·
να αγαπά,
να συμπάσχει,
να πονά
όταν εσύ δε μπορείς·
να σε περιμένει να γυρίσεις τα βράδια
να αγωνιά αν έχεις πιει,
αν είσαι καλά,
αν καταφέρεις να επιστρέψεις
έστω και μεθυσμένη·
να αναρωτιέται αν ανήκει σε σένα ακόμα
στο ίδιο σώμα
ανυπόφορη συμβίωση μα κι αναγκαία.

Δεν έχω κάτι να σου πω καρδιά μου.
Απόψε μιλάει το ποτό.
Κι όσο κι αν προσπαθώ,
δεν μπορώ να βρω δικό σου υποκατάστατο.

Γ. Κ.

- Ξέρεις πώς είναι με μένα και ...
- Δε ξέρω.
- Όμως αν θες, μπορείς να μάθεις.
- Θέλω αλλά δεν νομίζω να μ' αφήσεις.
- Προσπάθησε.
- Είσαι περίεργος τύπος όμως, ε;
- Το κατά δύναμην!