Come pick me up Take me out Fuck me up

Μ' αρέσει να πληγώνω,
μα πιο πολύ μ' αρέσει να πληγώνομαι.
Γιατί με αίμα τρέφω τη ψυχή μου
κι έτσι μονάχα παραμένει νέα.
Νέα και ίδια.
Ίδια κι απαράλλαχτη.
Ανίκανη να αγαπήσει χωρίς να απαιτήσει ανταπόδοση
και ύπουλη πολύ για να τραβήξει τα νύχια της πάνω από μια αγάπη.
Μια αγάπη στην οποία έχει γαντζωθεί.
Μια αγάπη που δεν υπήρξε,
και μεταξύ μας
ούτε πρόκειται ευκαιρία να βρει
για να υπάρξει
σε άλλο τόπο
πέρα από 'κείνο που πλάθει με το νου της σε κάθε αρρωστημένο όνειρο.
Να βλέπει φιλιά και αγγίγματα,
και δυο κορμιά κάτω απ' το ίδιο πάπλωμα
να σπαρταρούν στην ηδονή
που δεν πρόλαβε να γεννηθεί
μα έφτασε στην ώρα της για να εκθειάσει τα ανατομικά χαρίσματα του ζεύγους.
Αφού σαν παζλ ταιριάζουν οι αμαρτωλοί
κι έτσι αψεγάδιαστοι που είναι,
ορίζουν νέα αρχή στο πάθος
και δίνουν της όνομα και υπόσταση
πνευματική.
Σοφία και Γιάννης
ή Σοφία και Ζέτα;
Βάλε μου λίγο κι απ' τα δυο.
Απόψε έχω όρεξη να σιχαθώ
τη σάρκα που αγάπησα,
τη σάρκα που πόθησα,
τη σάρκα τη δική μου.
Κι η ψυχή μου;
Τη ξέχασα πάλι στο γραφείο
δίπλα σε εκείνο το βιβλίο
που μου 'μαθε να βρίζω σε ποιήματα
και να αγανακτώ.
Μα ποτέ, ποτέ μου να μη λέω σ' αγαπώ
γιατί ύστερα στην πυρά αρμόζει να καώ
αν,
υποθετικά μιλώντας,
αν
η κατάφαση μου απότομα μετατραπεί
σε άρνηση
κι εγώ ξεχάσω τα λόγια
και τους όρκους
και τις υποσχέσεις.
Ψυχή σου λέω.
Διάβολε.
Συμβόλαιο καταδίκης είναι η ριμάδα
κι αδύνατο να απαλλαγώ.
Ας βγω μια βόλτα,
μα δόξα το Θεό
με τη μούρη που έχω
όλο και κάποιο θύμα θε να βρω
κι απόψε.
Θα τον πληγώσω λίγο μόνο.
Ίσα ίσα για να πληγωθώ κι εγώ.