Golden Tears

Εύκολο δεν είναι να μη σηκώνεις το κεφάλι για να δεις ουρανό;
Εύκολο να 'μαστε μαζί,
μα εύκολο και χώρια.

Εμείς είμαστε πάντοτε και μαζί και χώρια
σε ποσοστά.
Συμπληρωματικές καταστάσεις
που έρχονται και δημιουργούν το εκατό τοις εκατό.

Τώρα που είμαι στο νησί
κι εσύ με μπάντα και μπαγκέτες στη σκηνή
υπερισχύει το χώρια.
Μα όταν επιστρέψω λες ν' αλλάξει τίποτε;
Μόνο σε σημεία ξέρουμε να υπάρχουμε μαζί
κάτι παγκάκια, κάτι πεζούλια, κάτι κρεβάτια με τάβλι.

Κι έτσι μισώ που χάνω μια Κυριακή
και βλασφημώ για τις ντροπές μου
που με κρατούν πάντα πίσω.
Πίσω σου.

Όνειρο είσαι
κι αέρας ψυχρός που ήρθε άξαφνα,
με έκανε να παγώσω
κι ύστερα μόνιμα να χαμογελώ σε κάθε βαρδάρη,
σε μία σκέψη παιχνιδιάρα.
Με ένα συναίσθημα κάθε άλλο παρά γνώριμο
μου χάραξε τον καρπό
για να μη λησμονώ ποτέ το κρύο και την παγωνιά.

Αφού λοιπόν μου έμαθες την πρωτεύουσα,
εγώ θα σου μάθω κάτι ασήμαντο και απλό.
Πώς περπατάς με τα χέρια
στον ουρανό
χωρίς να πέσεις άγαρμπα
στη γη.

Να θυμάσαι
δεν είμαστε έκπτωτοι,
μονάχα η ελίτ μια ξεχασμένης εποχής
δόξας και διαφορετικότητας.


*Don't say a word just come over and lay here with me
cause I'm just about to set fire to everything I see
I miss you so much I'm going back on the things I believe
There I just said it
"I know you forgot about me"

**Μ' αρέσεις όταν κλαις
γιατί τότε πλησιάζεις

Κυρία κυρία

Εγώ είδα φως.
Κι ήταν ο ήλιος.
Ένας καινούριος.
Όχι ο δικός μου.
Και τον μίσησα.
Κι ύστερα με μίσησε η μέρα.

Come pick me up Take me out Fuck me up

Μ' αρέσει να πληγώνω,
μα πιο πολύ μ' αρέσει να πληγώνομαι.
Γιατί με αίμα τρέφω τη ψυχή μου
κι έτσι μονάχα παραμένει νέα.
Νέα και ίδια.
Ίδια κι απαράλλαχτη.
Ανίκανη να αγαπήσει χωρίς να απαιτήσει ανταπόδοση
και ύπουλη πολύ για να τραβήξει τα νύχια της πάνω από μια αγάπη.
Μια αγάπη στην οποία έχει γαντζωθεί.
Μια αγάπη που δεν υπήρξε,
και μεταξύ μας
ούτε πρόκειται ευκαιρία να βρει
για να υπάρξει
σε άλλο τόπο
πέρα από 'κείνο που πλάθει με το νου της σε κάθε αρρωστημένο όνειρο.
Να βλέπει φιλιά και αγγίγματα,
και δυο κορμιά κάτω απ' το ίδιο πάπλωμα
να σπαρταρούν στην ηδονή
που δεν πρόλαβε να γεννηθεί
μα έφτασε στην ώρα της για να εκθειάσει τα ανατομικά χαρίσματα του ζεύγους.
Αφού σαν παζλ ταιριάζουν οι αμαρτωλοί
κι έτσι αψεγάδιαστοι που είναι,
ορίζουν νέα αρχή στο πάθος
και δίνουν της όνομα και υπόσταση
πνευματική.
Σοφία και Γιάννης
ή Σοφία και Ζέτα;
Βάλε μου λίγο κι απ' τα δυο.
Απόψε έχω όρεξη να σιχαθώ
τη σάρκα που αγάπησα,
τη σάρκα που πόθησα,
τη σάρκα τη δική μου.
Κι η ψυχή μου;
Τη ξέχασα πάλι στο γραφείο
δίπλα σε εκείνο το βιβλίο
που μου 'μαθε να βρίζω σε ποιήματα
και να αγανακτώ.
Μα ποτέ, ποτέ μου να μη λέω σ' αγαπώ
γιατί ύστερα στην πυρά αρμόζει να καώ
αν,
υποθετικά μιλώντας,
αν
η κατάφαση μου απότομα μετατραπεί
σε άρνηση
κι εγώ ξεχάσω τα λόγια
και τους όρκους
και τις υποσχέσεις.
Ψυχή σου λέω.
Διάβολε.
Συμβόλαιο καταδίκης είναι η ριμάδα
κι αδύνατο να απαλλαγώ.
Ας βγω μια βόλτα,
μα δόξα το Θεό
με τη μούρη που έχω
όλο και κάποιο θύμα θε να βρω
κι απόψε.
Θα τον πληγώσω λίγο μόνο.
Ίσα ίσα για να πληγωθώ κι εγώ.

Η λίμνη των κύκνων

Κουλτούρα κυλάει στους υπονόμους της πρωτεύουσας
και πνεύμα γεμίζει τα ποτήρια στις παμπ των σκοταδιών.
Εξυπνάδα στο βλέμμα
και τρέμουλο στο χέρι.
Λες κι ήταν χθες μονάχα που καταλάβαμε
πως κάθε βράδυ
είναι η παρακμή που πλαγιάζει δίπλα μας
σε κείνο το κρεβάτι που τρίζει
κι οι σούστες του φεύγουν τόσο αργά κι αθόρυβα με κάθε πήδημα,
όπως τα εναπομείναντα κομμάτια μιας ατροφικής συνειδήσεως.
Η λίγδα κι η βρώμα
κάμερα-μαν και μπούμερ, αντίστοιχα,
να απαθανατίσουν μια στιγμή μέγα πάθους.
Η νιότη έχει σιχαθεί από καιρό τη σαπίλα
κι ανθίζει μονάχη πέρα βόρια
στην αληθινή Ευρώπη.
Εκεί όπου εκτιμάται κι εκτιμά
τους τζέντλεμεν και τις δεσποινίδες.

Στη μπάρα ξέρω ασύστολα να υποδύομαι
μια καλλιεργημένη νεαρά
που φλερτάρει με μέθυσους
μέσα σε μαύρες καμπαρντίνες και ξεθωριασμένα κασκόλ.
Όμως, ποια είμαι εγώ
να ακούω Τσαϊκόφσκι,
να βλέπω Αλμοδοβάρ,
να διαβάζω Τέννεσυ
και να διακοσμώ το σπίτι μου σε ύφος βικτωριανό;

Wannabe liar,
wannabe lover.

Θέλω μα αρνούνται τα όνειρα.
Ποθώ μα εμποδίζει η λογική.
Φταίει μάλλον που λείπει η παρότρυνση.
Φταίει που εκεί που κάποτε έγραφα φιλία
έχει σβηστεί
και τώρα λέει φυλακή.