λίγο
εκείνη η παγωμένη πόλη
στην οποία με πλήγωσες
πιο πολύ από ό,τι στην Αθήνα
μας
έκλαψα πολύ
βουβά
μάτωσαν τα ούλα μου
χύθηκε νοσταλγία στο καλό μου σορτς
γέμισε θύμηση η θήκη των γυαλιών μου
άκουσε το κλάμα μου
η όμορφη δεσποινίς απ' το Μόσχατο
και ο ψαρός ναυτικός που καπνίζει ασύστολα
και με λυπήθηκαν
κι ας μην είμαι για λύπηση
τόσο
μου έστειλαν λίγη αγάπη κι εγώ τους είπα πως έχω ακόμα
το καπέλο
κι αν βρεθεί ο δρόμος μου στην πόλη
θα τους βρω στο παλιό ταχυδρομείο
το νησί δεν έχει ζωή
φέτος
στη Μήλο παραθερίζουν μικροί κορωνοϊοί
στη Μήλο που το '18
η μόνη μου έννοια ήταν πιο μαγνητάκι να αγοράσω
για να σου πω
μέσα από τον πηλό
ότι είσαι το πιο ωραίο μου ηλιοβασίλεμα
κι έτσι πήρα δυο
όσα τα όχι που άκουσα αργότερα
τώρα στις 8 φτύνω αίμα
βαθύ μπορντώ
κι αναρωτιέμαι
αν κάτι από αυτά
σήμαινε
τ ί π ο τ α
