Eff you!

Επιτέλους είμαι έτοιμη να σου πω
εκείνο το αντίο
που δάγκωνα τη γλώσσα μου και μάτωνα τα χείλη μου ώστε να μην κατορθώσω να αρθρώσω
καιρό

Τώρα ξέρω πως με ζητάς μονάχα καλοκαίρια
και πάλι τότε όχι με σιγουριά
Θες τρυπημένα κορμιά
Σ' αρέσει η γεύση του μετάλλου που κρύβεται στα σκουλαρίκια
Σ' αρέσει να χώνουν τα βρωμέρα τους χέρια μες στο στόμα σου
Σ' αρέσει η βαριά, αντρική φωνή κι ο ανεκπαίδευτος εγκέφαλος
Σ' αρέσει ίσως που σε πηδούν με στραπόν
Δεν είναι;

Δε χωράμε πλέον στο ανέκδοτο που λες ζωή σου
ούτε εγώ, ούτε τα παραμύθια μου
Τα φιλιά μου είναι για πέταμα
κι όσο για τις αγκαλιές μου, καλύτερα να μου 'κοβαν τα χέρια

Δεν είμαστε εκείνα τα όμορφα κουτάλια του '14
Γίναμε αιχμηρά μαχαίρια
κι αν δε με σκοτώσεις μ' αυτά που κάνεις
τότε θα σε αποτελειώσω με ευχαρίστηση με αυτά που θα πω.

Αντίο.
Χαίρετα μου το φρικιό.