all that is left is all that I hide

Ό,τι μου απέμεινε είναι ό,τι πρόλαβα να κρύψω.

Ένα σοκολατένιο μπισκότο, μία άνοστη ρυζογκοφρέτα, λίγες αμάσητες τσίχλες και λίγες μασημένες/σιχαμένες/ξεχασμένες στο ξύλο του κρεβατιού.
5 παγωτομπουκιές που μοιάζουν με μπομπονιέρες, ένας ζεστός καφές κι ένας κρύος.

Πολλά υποκοριστικά
ονόματα, και ποιήματα γλυκά που εσκεμμένα δε σου απήγγειλα ποτέ.

Λίγη μόνο αγάπη
γιατί όπου κι αν τη φύλαγα, πάντα την έβρισκες χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.

Έχω επίσης ορισμένα κουτιά με φουτουριστικά μπρελόκ, τζίντζερ πλέι-μομπίλ, μαγνητάκια, βραχιολάκια, χρώματα.

Ξέχασα να κρύψω πράγματα αρκετά βασικά.
Την επόμενη φορά θα γνωρίζω καλύτερα.

408 ημέρες

5 χρόνια καταχωρώ ψυχαναγκαστικά μουσική στον υπολογιστή
Ταξινομώ με βάση το όνομα, το είδος, το έτος, τη βαρεμάρα.
Μα οι ομορφότερες μελωδίες ήρθαν από μια κιθάρα ακουστική
που έδινε πριβέ συναυλίες σε ένα μικρό δυάρι
κι ο αοιδός είχε στόμα μικρό σα δαχτυλίδι
και ένα ζευγάρι γυαλιά μπροστά από τα μάτια να βλέπει ίσα ίσα το μονατομικό κοινό του.

Ακόμα περισσότερα χρόνια αρχειοθετώ φωτογραφίες σε φακέλους
ανάλογα τα άτομα, την τοποθεσία ή την ημερομηνία.
Μα οι εκπληκτικότερες είναι αποθηκευμένες στο κεφάλι μου
και κανένα χαρτί δεν θα τις αποτυπώσει ποτέ.
Ίσως αν μάθω κάποτε να ζωγραφίζω, πάρουν δύο μάτια καστανά υπόσταση με λάδι σε καμβά.

Από παιδί, ψάχνω τα λόγια που θα πω όταν συναντηθώ στο δρόμο με κάποιον σαν εσένα.
Μα όταν σε είδα μέτρησα μέχρι το 3 κι ύστερα έκλαψα στην αγκαλιά σου.

408 ημέρες μετρήσαμε.
Δε ξέραμε άλλους αριθμούς ούτε εσύ, ούτε εγώ και σταματήσαμε πριν φτάσουμε στον προορισμό.

παγώσε ο χρόνος

φέτος
η ιδέα ενός μπουκαλιού αφρώδους οίνου
είναι αφόρητη

να φυσήξω δυνατά
επιδεινώνει την ανεπάρκεια των πνευμόνων μου

οποιαδήποτε μορφή ζαχαροπλαστικής
μου προκαλεί υπογλυκαιμία και ζαλίζομαι

να αγκαλιάσω σφιχτά και να φιλήσω σταυρωτά
μ' αηδιάζει

αν και μόνο αν
οι απαραίτητες συνθήκες ήταν υπαρκτές
τότε και μόνο τότε
θα έκλεινα τα είκοσι τρία

προς το παρόν
είμαι δέσμια των ματωμένων είκοσι δύο
που δε λένε να φύγουν
από τις γερασμένες πλάτες μου

ονόματα. ταμπέλες.

τρόμος
γιατί ο χρόνος
ουσιαστικά
είναι ωμός, αδίστακτος τρομοκράτης

Μάης πάλι
κεράσια δε θα φάμε ούτε φέτος γιατί όλα είναι ψέματα
στρογγυλά, μπορντοροδοκόκκινα
χείλη

κεράκια πουθενά
γιατί άσκοπο να σβήνουμε φωτιές που ανάβουν άλλοι
πάνω σε τούρτες ή κρουασάν

κλεισμένα αριστερά μάτια με νόημα
δείκτες που τρίβονται συνωμοτικά

καίω το γιακά της μπλούζας
μήπως γίνει στάχτη η ανάμνηση της πεταλούδας
που 'ναι στο βάζο του καφέ

κάνει σβούρες
αυτοκτονικά τα φτερά της ακουμπά στο γυαλί
και σχηματίζει κύκλους
με γυαλιστερή σκόνη

Μάης όλα είναι εικοστά και τρίτα
βράδια που είμαστε χωριστά και πίτα

(οι μισοί τουλάχιστον)