Δεν είχα ταξιδέψει σε πολλά μέρη
αλλά το τελευταίο ένα-ενάμισι χρόνο, κάτι συνέβη.
Γνώρισα τον κόσμο ολόκληρο!
Πηγαινοερχόμουν σε Αθήνα και Νέα Υόρκη
καθημερινά.
Κάτι με γοήτευε και στις δυο.
Η κινηματογραφική ομορφιά της μίας
με την ελιά στα ανατολικά της Πλάκας.
Που με εξίταρε πολύ πριν την γνωρίσω
γιατί είχα ακούσει πολλά για αυτήν.
Η σιγουριά της άλλης
ότι θα την ερωτευτούν
για τα φώτα της και για τον εύκολο τρόπο
που αποκοιμάσαι πάντα κάπου γεωγραφικά δεξιά της.
Ύστερα να πω πως έχω υπερεπισκεφθεί το Βόρειο Παγωμένο ωκεανό.
Περιπλανήθηκα σε όλη την Αρκτική.
Έχω γνωρίσει γύρω στους τριάντα δύο κατάλευκους εσκιμώους
της Αλάσκας.
Συμπαθηθήκαν με τριάντα δύο φίλους μου που με συνόδευαν στο ταξίδι.
Φιλοξένησαν, φιλοξενήθηκαν και αγαπήθηκαν
με κάτι μετωπικές κουτουλιές καμιά φορά
απ' την πολλή χαρά.
Ωστόσο στο Νότιο Πόλο, βρήκα ένα φίλο εχέμυθο.
Μία δυναμική αγάπη.
Έλληνας κι αυτός.
Με χαζουλίστικο όνομα, παιδικό.
Μοναχικός.
Κρυμμένος πάντα κι αποκομμένος από κάθε μορφής κοινωνικά
δρώμενα.
Όμως με εμένα ήταν αλλιώς.
Συναναστρεφόμασταν και περνούσαμε ωραία.
Με έβρισκε όμορφη κι εγώ εκείνον.
Με καλούσε μέσω αντιπροσώπων να πάω να τον δω
όταν είχα κάνει καιρό
και του έλειπα.
Και ζητούσα άδεια απ' τη δουλειά
να φύγω να πάω κοντά του για Χριστούγεννα.
Γνώρισα τόσα μέρη
όμως στον πυρήνα της Γης που 'χα μια θέση,
την έχασα.
