διπλή πρόσκληση

Ένα τώρα όπως τότε·
αυτό εύχομαι.

Να πέφτουν αστέρια και να χάνω κάθε ρομαντισμό.
Ξέρω άλλωστε πώς πέθαναν πριν χρόνια όχι για να εκπληρωθεί η δική μου ευχή αλλά, για να ολοκληρώσουν τη δική τους γαλαξιακή μοίρα.
Να μετρώ τα πέταλα των λουλουδιών και να αναγνωρίζω
άρτιους και περιττούς αριθμούς,
όχι σ' αγαπώ και μη.
Να βλέπω καφέδες και τυρόπιτες στα χέρια των περαστικών
και να ανακαλώ βασανιστικά και βιαστικά δευτεριάτικα ξυπνήματα,
όχι πρωινά που θα παρθούν στο μπαλκόνι με ανθρώπους ανέμελα καθιστούς σε καρέκλες σκηνοθέτη.
Να αγοράσω αναπτήρες και να λέω από μέσα μου
"άλλο ένα ευρώ υγραερίου που θα τσεπώσει κάποιος επιτήδειος"
κι όχι "άλλο ένα χρωματιστό κομμάτι μιας περίεργης συλλογής".

Γιατί για μένα όλα αυτά τα όχι ήσουν.
Και τα ναι μου.
Και τα ραντεβού-το-βράδυ-στο-κόκκινο-πάπλωμα.

Ένα πάλι εύχομαι· ένα ξανά. Μια δεύτερη ευκαιρία.