προλάθος

έχω γράψει τόσο πράγματα για εκείνον και για εκείνη
όμως δε μπορώ να γράψω τίποτα για σένα.
όσο κι αν πιέζω το μολύβι επάνω στο χαρτί, δε βγαίνουν γράμματα παρά μόνο μουτζούρες
άσχημες, άγαρμπες μουτζούρες με ένα γκρι τόσο αδιάφορο όσο η ύπαρξη σου για μένα

κι ίσως ακούγομαι πικρόχολη
μα είναι η αλήθεια που όταν συγκαλύπτεται καιρό, δραπετεύει βωμολοχώντας και φωνάζοντας

πτήσεις κι αναμονή 10 ωρών

Αεροπλάνο ένα.
Αναχώρηση. Άφιξη.
Αεροπλάνο δύο.
Αναχώρηση. Άφιξη.

Δύο πτήσεις. Δύο ώρες. Σπίτι.
Ή και όχι;
Αλλαγή σχεδίων.
Πάω βόλτα στο κέντρο να δω φίλους.
Βασικά μια φίλη είναι εκεί που κάνει καλή παρέα με το ούζο που έχω στην τσάντα μου.


Δύο ώρες ποτό. Δύο ώρες χορό. Μήνυμα.
Σε σένα;
Ναι! Πού αλλού;
Ραντεβού στην πιο όμορφη προβλήτα της πόλης,
όπου, ναι, περιμένα γιατί είσαι εσύ και αργείς
αλλά, με τέτοιο ουρανό, πρόλαβες να έρθεις πριν μετρήσω όλα τα αστέρια.
Κι ύστερα λιμάνι και φωτιές και συζητήσεις.

Δύο χρόνια. Δύο άνθρωποι. Αντάμωση.
Δύο πόλεις. Δύο χώρες. Εμπόδια.

Αεροπλάνο τρία.
Μα αυτή η πτήση είναι εξωτερικού.
Καλημέρα, αγάπη μου, κι αντίο.
Που αγάπη δεν είσαι αλλά πώς αλλιώς να σε πω;

Όνειρο θερινής νυκτός θα 'ταν κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας αποθανόντος.