Θέλω να σε δω.

Συνήθως το Φλεβάρη, ακούς όμορφα τραγούδια του Γενάρη.

Γραμμένα πρόσφατα δίχως να 'σαι το πρώτο αυτί που τ' ανακαλύπτει.
Με πιάνο και βαθιές, εκφραστικές φωνές
που σε κάνουν να κλαις.

Να κλαις χωρίς να μπορείς να το ελέγξεις.
Να κλαις γιατί όταν τραγουδάει ένας Απόστολος,
όταν παίζει πιάνο ένας Σπύρος
κι όταν τους ανακοινώνουν ένας Μιχάλης κι ένας Παντελής,
η παράσταση παίρνει άλλο νόημα, βαραίνει.

Από μια απλή Παρασκευή, γίνεται το βράδυ που θυμήθηκες
τι έχασες.
Από μια Παρασκευή βράδυ σε ένα βιβλιοπωλείο
καταλήγει ένα Σάββατο πρωί σ' ένα μπαρ.
Κι εσύ από μια ποιητική συλλογή,
βρίσκεσαι να κρατάς ένα μπουκάλι μπύρας.

Από σένα, μου 'χουν απομείνει πια οι εικόνες σου
και από μένα, κάτι κομμάτια που ήταν παλιά ο εαυτός μου.

Bus line 100.

Εσένα δε θα σου λείψει ποτέ κανείς.

Ξέχασες φίλους, αδέρφια, εραστές·
τον ίδιο τον πατέρα και τη μάνα σου.
Ξέχασες εμένα.

Εσένα δε θα σου λείψει ποτέ κανένας.