Επιτέλους!

Μία ανάρτηση για σένα
που ήρθες από ένα μικρό πλανήτη
όλο γεύσεις, αρώματα και λέξεις·
έναν πλανήτη που του πνιγήκαν τα χώματα
γιατί τον ξέχασαν
κι η λάσπη ακατοίκητη πια.

Καλωσόρισες στον κόσμο μου
κι ορίστε
ένα κομμάτι του ανιαρού μου πρωινού
δικό σου.
Να πάμε για καφέ,
να μιλήσουμε για τέχνη,
να γκρινιάξεις για το νερουλό φραπέ,
να δακρύσεις που απέχει.
Να μιλάω με αριθμούς,
να αναρωτιέμαι όχι αν καταλαβαίνεις μα αν ακούς,
να θυμάμαι ένα γαλάζιο
και να φωνάζω κόκκινο.

Ύστερα σπίτι σου να μείνω
και το μισό ενοίκιο στο κομοδίνο σου αφήνω.
"Δύσκολο να συγκατοικούμε από απόσταση"
έτσι λένε όλοι όμως ποτέ δε μας καθήλωσε μια πόλη
εμάς.
Θα επιστρέψω αν ακόμα μ' αγαπάς...

now I've told you, ok?

Είναι αυτό που έλεγα σε μία φίλη πρόσφατα·
έτσι που κάνεις θα σ' ερωτευτώ.


Τι αγαπώ σε σένα;
Περίεργη ερώτηση.
Τον τρόπο που παίζεις με μένα.
Αφελής απάντηση.

Τα τραγούδια, τα λουλούδια
οι πλυμένες μου πυτζάμες που αφήνουνε τριγύρω χνούδια.
Τα φυλακισμένα πίσω απ' τα δόντια σ' αγαπώ
και οι ατελείωτες διαδρομές με το μετρό.

Τι να κρατήσω και τι·
να ξεχάσω από μας;
Τα μαζεμένα εισητήρια
-μια περιουσία στους δρόμους-
ή τους τόνους;
απ' τα γράμματα που δε σου έδωσα ποτέ
και τα ερωτικά ποιήματα που θα κάψω
όταν έρθει η μέρα που δένοντας ένα κόμπο ναυτικό γύρω από το λαιμό μου θα πετάξω.
Μέχρι και οι αυτοκτονικές μου τάσεις
βοηθούν γεμίζοντας το δωμάτιο με ευπαθείς εντάσεις.

Τα πάντα
τοποθετημένα αλφαβητικά
σε συρτάρια και κουτιά
μην τύχει και ξεχάσω ούτε μία, ελάχιστη κρατημένη ματιά.
Και συγγνώμη αν μιλώ λέξεις που εφηύραν άλλοι
μα ούτε λεξικό δε φτάνει αν το καταπιώ
να πει το σ' αγαπώ όπως το νιώθω.

Λοιπόν, εδώ που βρίσκομαι υπάρχει σωτηρία;
Δε ξέρω μου φαίνεται αλλά δεν έχει σημασία.
Αν πέσει ένα αστέρι απόψε,
θα πλέξω τα χέρια μου με τα δικά σου και έτσι για αλλαγή δε θα ευχηθώ τίποτα.
Ό,τι χρειάζομαι, κρατώ απ' το χέρι
τόσο σφικτά
που αδύνατο κανείς να μου το πάρει μακριά.




Νομίζω τελικά πως όποιος παθαίνει, δε θα μαθαίνει.