μπα. όχι.

Ίσως πέρασαν χρόνια
Κι ίσως γράφτηκαν αρκετές λέξεις στις λευκές σελίδες
των άλλοτε μόνο δικών μας σωμάτων

Κι όμως οι φωνές είναι πάντα οικείες
Και τα χαμόγελα ντροπαλά ειλικρινά

Τέσσερις κοιλότητες που χτυπούν ρυθμικά
Και τέσσερις χρονικές ενότητες που ήρθαν σε τέρμα

Πριν το μεσημέρι της Δευτέρας
Πριν την αρχή του ‘19
Πριν πληγωθεί η Αγγλία
για μια ανωριμότητα

Καλάχρι

Φέτος δε θέλω δώρα
όχι ακριβά, όχι μεγάλα, όχι τόσο χρήσιμα
Θέλω αυτά τα πραγματάκια
τα πώς τα λένε
χιονόμπαλες
γυαλιστεροί ψεμοκρύσταλλοι σε διαφανές υγρό να πεφτούν απαλά σε ένα μικρό πράσινο έλατο που θα φωνάζω Γιωργάκη

Ύστερα μια κάρτα
που θα ανοίγει με μπούμπη και
θα κλείνει με σ’αγαπώ.

Φετος τα Χριστούγεννα
θέλω να σε δω
στο μετρό
της Αθήνας
μια Παρασκευή
και να περνούν οι ώρες σαν νερό
γιατί
σ’αγαπώ
και
σ’αγαπώ.