Τρίτη 26 Απριλίου 2016

An endless need for games

ιστορίες για μια αεροσυνοδό
που περιμένει καρτερικά το λεωφορείο για το αεροδρόμιο
που έχει ένα μικρό παιδί στο σπίτι και το προσέχει η μητέρα της
που ανυπομονεί να τελειώσει κι αυτό το υπερατλαντικό για να γυρίσει και να αγκαλιάσει το γιο της σφιχτά
κάθε φορά και πιο σφιχτά

παραμυθάς που δεν έχει πια κοινό να λέει τις ιστορίες του
ούτε εκείνες πριν τον ύπνο
ούτε εκείνες που κάνουν ενδιαφέροντα τον ξύπνιο

ακροατής που βαρέθηκε τον ομιλητή
εκείνον που μιλάει για ανθρώπους
κι εκείνον που μιλάει για ιδέες

η αγαπημένη μου ιστορία ήταν εκείνη με τις δύο κοπέλες που περπατούσαν στις απέναντι όχθες ενός ποταμού
κι όταν συναντήθηκαν στα μισά μιας γέφυρας
ακούμπησαν τις παλάμες τους σαν να αγγίζουν διαχωριστικό γυαλί και χάθηκαν

Πέμπτη 21 Απριλίου 2016

ένα κάπα κι ένα πι

εδώ κι εκεί
κι η έλξη ίδια

//

πριν λασπωθούν κι άλλα λόγια στο στόμα σου
θα σε φιμώσω
πριν προλάβεις να βιάσεις κι άλλες ψυχές στο σώμα σου
θα σε σκοτώσω

σημάδι θα χαράξω βαθύ
κόκκινο προειδοποιητικό τρίγωνο
ανάποδα τοποθετημένο να ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία σου

στη ζωή αυτή δε χωράνε άνθρωποι σαν εσένα
γιατί είναι μικρή και της αξίζει ειλικρίνεια
αυθεντική κι όχι φυγόπονη

σε όσα κρεβάτια έχεις κοιμηθεί, είναι βρώμικα
και καμιά σκόνη, κανένα πλυντήριο
δε μπορεί να καθαρίσει τα στίγματά σου
στις φλόγες τα καίνε εκείνοι που έκαψες με τη φωτιά σου

όποια χρώματα κι αν φορέσεις
πάντα τα μέσα σου θα είναι άχρωμα
όπως οι λέξεις που αρθρώνεις χωρίς να έχεις νιώσει και σε προδίδουν στη σύγκριση

//

εύχομαι ποτέ κανείς να μη ξαναμπερδευτεί πως ήσουν εσύ
το lucky strike του

Τρίτη 12 Απριλίου 2016

Μόλις σκότωσες.

έχω ανάγκη να πλαντάξω απ' το κλάμα
να ξεσπάσω σε λιγμούς
να νιώσω το είναι μου να τρέμει

μπροστά στα πόδια σου να γονατίσω
ιερά
μπας κι εξιλεωθώ από τις αμαρτίες των άλλων

να κλείνω τα μάτια μου για να μη βλέπω τις αντιδράσεις σου
κι ύστερα όταν τα ανοίγω
να καθρεφτίζεται πάνω σου το πράσινο και το κόκκινο μου

δε ξέρεις τι σημαίνει προδοσία
αν δε δεις αυτό που άκουσα και μάτωσαν τ' αυτιά μου
αν δεν αποζητήσεις μες στη μέθη χαστούκια σε αρρωστιάρικα πρόσωπα κι εφιάλτες σε αρρωστημένα μυαλά

εσένα που δε μου έφταιξες σε τίποτα
θέλω να ερωτευτώ
μήπως νιώσω στο ελάχιστο
να πλημμυρίζει την καρδιά ρόδινο νερό
και να μυρίζει ο κόσμος γιασεμιά

Δευτέρα 11 Απριλίου 2016

Accidental, γαμημένα babies.

Στη μητρική μου γλώσσα
σου μιλώ όμορφα, χρωματιστά λόγια
και αποκρίνεσαι πιο ουδέτερα κι από το θάνατο

Στη μητρική γλώσσα άλλων
θα προσπαθούσα να μιλάω για μια ζωή
ωστόσο υστερώ σε προφορά

Και γενικά υστερώ

//

Χώριζα τα πάντα βάση τις αισθητήριες αντιδράσεις μου σε αυτά

Για καιρό δεν είχα κάτι να χωρίσω
και ατρόφησαν οι αισθήσεις μου όλες.

//

"Μύρα" λέει η Μάρια,
θεωρώντας ότι μπορεί να ξαναβρεί τους δεκαπέντε χρονών εαυτούς μας.

Τους γερασμένους, τους χαμένους, τους άτυχους.

Παρασκευή 8 Απριλίου 2016

Fucker than fuck.

Πράσινο
όπως το χρώμα που αγαπάς και μισώ
όπως τη χολή που μπερδεύτηκε και ρέει στις φλέβες μου
όπως τη φάτσα μου όταν βλέπω σφραγίδες στρογγυλές και την Αρρίωνος.

Τίποτα δεν έμεινε να φράζει τους δακρυικούς μου πόρους
και οι πλησιέστεροι σε εμένα άνθρωποι κάθε άλλο παρά σου μοιάζουν

Μένω μπροστά σε ένα λευκό τοίχο
που έβαψα μόνη μου πρόσφατα
κλείνω τα μάτια μου για έξι δευτερόλεπτα
κι ύστερα καταβάλοντας τη μέγιστη προσπάθεια τα ανοίγω
προβάλω την εικόνα σου απέναντι μου
δε σ' αγγίζω αλλά σου μιλώ
για ώρες
μου ζητάς συγγνώμη που δεν είσαι ακριβώς εκεί αλλιώς θα με αγκάλιαζες και θα έλεγες πως όλα θα περάσουν
οι προθεσμίες,  οι διορίες, οι άσκοποι εικοστοί τρίτοι Μάηδες και τα ακριβοπληρωμένα τεστ σε υπολογιστές.
Θα έλεγες όλα τα σωστά πράγματα που μόνο εσύ προφέρεις σωστά
θα σταματούσαν τα δάκρυα.

Το ολόγραμμα σου όμως προβάλλεται με διακοπές
και στο πρώτο ανοιγόκλειμα των βλεφάρων μου εξαφανίζεσαι

Έτσι οι Παρασκευές γίνονται βάσανο και κατεβαίνουν γαργαριστά σαν παγωμένο, ξηρό λευκό
μεθυσμένες με περιγελούν
και μεθυσμένη τις βρίζω
για τα δεινά που μου προσφέρουν απλόχερα