Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

(one little tiny thought)

Σήμερα έκανα μπάνιο και τα μαλλιά μου έκατσαν καλά.
Σήμερα ακούω μουσική και χοροπηδάω πιο ψηλά από ό,τι χθες χωρίς να λαχανιάζω ιδιαίτερα.
Σήμερα έβγαλα τις πυτζάμες, έβαλα ρούχα και βγήκα έξω.
Σήμερα η ύπαρξη του κινητού μου είχε νόημα και υπόσταση βοηθητική.
Σήμερα θα πάω σινεμά Τετάρτη κι όταν τελειώσει η ταινία θα 'ναι Πέμπτη.

Κάτι όμως δεν είναι καθόλου σωστό σε όλο αυτό.

Ricochet

αυτό που κάνει η ορμή
που παραμένει σταθερή
ενώ το αρχικό σώμα μάζας μι και ταχύτητας γιου
διασπάται
έρχονται άλλα σώματα
(τα παιδιά του θα έλεγε κανείς)
αθροιστικής μάζας μι και συνολικής συνισταμένης ταχύτητας γιου
και πάνε παντού!

ΜΠΟΥΜ

έτσι κάπως περιγράφεται
το αξιοπερίεργο φαινόμενο
που αποκαλούμε έρωτα

η καρδιά του ανυποψίαστου
που πρόκειται να ερωτευτεί
θεωρητικά βρίσκεται στο μέσο μεσοθωράκιο
πριν
συναντήσει
το λόγο που θα μεταβάλει
ξαφνικά
την δυναμική του κατάσταση

μετά από αυτό
δεν υφίσταται καρδιά
μέρη της
υπάρχουν παντού στο σώμα
ή και εκτός του

δεν αναρωτηθήκατε ποτέ
γιατί οι ανατόμοι
έχουν ονομάσει και το παραμικρό στοιχείο της;
γιατί τα έβρισκαν από δω κι από κει
όταν τύχαινε
να είναι
μάρτυρες
τέτοιων καρδιακών διασπάσεων

τη μέρα που σε είδα έχασα την καρδιά μου
κάπου στο αμφιθέατρο
κι ύστερα κάθε φορά
υπόκειτο σε περαιτέρω διαμελισμούς
των εναπομείναντων κομματιών της

σήμερα αμφιβάλλω αν έχω κάτι να αποκαλώ
δυναμό της ύπαρξής μου 

Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2015

Λάνθιμος και συμβολισμοί.

Δεν είχα ταξιδέψει σε πολλά μέρη
αλλά το τελευταίο ένα-ενάμισι χρόνο, κάτι συνέβη.
Γνώρισα τον κόσμο ολόκληρο!

Πηγαινοερχόμουν σε Αθήνα και Νέα Υόρκη
καθημερινά.
Κάτι με γοήτευε και στις δυο.
Η κινηματογραφική ομορφιά της μίας
με την ελιά στα ανατολικά της Πλάκας.
Που με εξίταρε πολύ πριν την γνωρίσω
γιατί είχα ακούσει πολλά για αυτήν.
Η σιγουριά της άλλης
ότι θα την ερωτευτούν
για τα φώτα της και για τον εύκολο τρόπο
που αποκοιμάσαι πάντα κάπου γεωγραφικά δεξιά της.

Ύστερα να πω πως έχω υπερεπισκεφθεί το Βόρειο Παγωμένο ωκεανό.
Περιπλανήθηκα σε όλη την Αρκτική.
Έχω γνωρίσει γύρω στους τριάντα δύο κατάλευκους εσκιμώους
της Αλάσκας.
Συμπαθηθήκαν με τριάντα δύο φίλους μου που με συνόδευαν στο ταξίδι.
Φιλοξένησαν, φιλοξενήθηκαν και αγαπήθηκαν
με κάτι μετωπικές κουτουλιές καμιά φορά
απ' την πολλή χαρά.

Ωστόσο στο Νότιο Πόλο, βρήκα ένα φίλο εχέμυθο.
Μία δυναμική αγάπη.
Έλληνας κι αυτός.
Με χαζουλίστικο όνομα, παιδικό.
Μοναχικός.
Κρυμμένος πάντα κι αποκομμένος από κάθε μορφής κοινωνικά
δρώμενα.
Όμως με εμένα ήταν αλλιώς.
Συναναστρεφόμασταν και περνούσαμε ωραία.
Με έβρισκε όμορφη κι εγώ εκείνον.
Με καλούσε μέσω αντιπροσώπων να πάω να τον δω
όταν είχα κάνει καιρό
και του έλειπα.
Και ζητούσα άδεια απ' τη δουλειά
να φύγω να πάω κοντά του για Χριστούγεννα.

Γνώρισα τόσα μέρη
όμως στον πυρήνα της Γης που 'χα μια θέση,
την έχασα.

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2015

μλκ

θέλω να σ' αγκαλιάσω μα με ακρωτηρίασα
θέλω να σε φιλήσω μα κρυστάλλιασαν τα χείλη μου
θέλω να σου μιλήσω μα οι λέξεις είναι κενές
θέλω να σου φωνάξω μα είσαι μακριά
θέλω τα πάντα μα δεν αξίζω τίποτα
θέλω να ζητήσω χίλια συγγνώμη μα είναι άχρηστα
θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω μα τίποτα δεν κάνω σωστά

θέλω να σ' αγαπήσω μα

Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2015

ΜΕΓΩΦ

Ένα τυχερό αστέρι κι ένα μη.
Μια σκάλα, μια κατρακύλα, ένας πόνος, ένα δάκρυ.

Τα ουίσκι κατεβαίνουν σωστά
μόνο σε νεροπότηρα μονοκοπανιά
απότομα
να χυθούν μισά στη μπλούζα σου
και μισά να τρέξουν μέσα σου.

Οι μπύρες πίνονται σε αυτοκίνητα
με παράνομους οδηγούς
εξίσου πιωμένους
κι ένας στους τέσσερις
ο νηφάλιος
φοβάται για τη ζωή των υπολοίπων.

Ύστερα, έμετοι, τσιγάρα, τραγούδια
λαϊκά, μελοδραματικά, απαίσια.
Ύστερα, εσύ, εγώ, αγκαλιά.

Παγωμένα πλακάκια.
Πλαγιασμένες μορφές
μεθυσμένες ή υποστηρικτικές.
Σίχαμα.

Αν μάνα, ίσως καταλάβαινα.
Όμως όχι, γι αυτό σε κρατάω μακριά από
τοξικές ηπατίτιδες και εισροφήσεις.

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2015

Καμβάς.

Με χρωματίζεις
όμορφα και παντού
ανομοιογενώς και άτακτα
Μου πετάς χρώματα ανάλογα τις ορέξεις σου.

Ύστερα εγώ πατάω σ' αυτά και διαγράφω κύκλους
ανάλογους
των συναίσθηματων που με κάνεις να νοιώθω.

Χοροπηδάω!
Γλιστράω και πέφτω.
Σηκώνομαι και γελάω·
δυνατά.
Πιο δυνατά απ' τις τρεις φωνές που υπάρχουν στο πατρικό μου
και σιχαίνεσαι
μαζί με μένα
ανά διαστήματα.

Χαμογελάω με εκείνη τη σειρά άσχημων δοντιών που έχω.
Δείχνω αμυντικά τη οδοντοστοιχία μου.
Αποκαλύπτω δειλά τι υπάρχει
πίσω
απ' τα χείλη που φιλάς,
που φιλούσες
καθημερινά.

Σ' αγαπώ.
Με χρώματα όταν είσαι εδώ,
όταν σε σκέφτομαι,
όταν σου μιλώ.
Και άχρωμα όταν μου λείπεις,
όπως απόψε.