Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2015

Η φάση είναι

Τίποτα δεν είναι ίδιο χωρίς εσένα.

Κοιμάμαι σε ένα ανοιγμένο καναπέ που 'χει στη μέση ένα εμπόδιο
διαχωριστικού τύπου
κι όταν πριν ένα χρόνο θα υπερπηδούσα τη δυσκολία για να κουλουριαστώ στη δικιά σου μεριά στριμώχνοντας σε στον τοίχο
τώρα όχι απλά αρκούμαι αλλά φοβάμαι
να πάω λίγο πιο πέρα μην έρθει το φάντασμά σου να μ' αγκαλιάσει και χαμογελάσω στον ύπνο μου.

Στο ξύπνιο μου δε, περπατάω σε δρόμους που εσύ χοροπηδούσες
και κοιτάω μέρη που έζησες
μήπως αναβιώνοντας τις αναμνήσεις σκοτώσω
το χρόνο που περνάμε χωριστά
ο οποίος κυλά αφόρητα αργά και με ρημάζει.

Οι πίτσες δε με χορταίνουν κι οι καφέδες δε με ξυπνούν.

Κι αν ήξερες πόσο μου λείπεις πάλι δε θα ΄σουν εδώ
γιατί ζούμε την εποχή που εγώ προσπαθώ
μάταια.
Τα βλέμματά σου λένε όσα εσύ ξεχνάς.
Κι η πλάτη σου τα βράδια στο κρεβάτι μαρτυρά πως μάλλον το μαζί είναι πιο μακριά απ΄την επόμενη γωνία.

Δεν υπάρχουν σχόλια: