Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2015

εδώ;



Προσπάθησα.
Φλυάρησα με τα πιο αδύναμα αστέρια στον ουρανό
γιατί αυτά μόνο καταδέχτηκαν να απαντήσουν.

Τα φωτεινότερα είναι μάλλον της δικής σου πάστας.
Σιωπούν μέχρι να σε καθηλώσουν
και να κλαις για να ακούσεις τη φωνή τους.
Αυτά που σε έλκουν ανεξέλεγκτα.
Αυτά.

Μιλήσαμε πολύ λοιπόν.
Η μόνη μου παρέα απόψε.
Μοιράστηκαν μαζί μου δικούς τους
πλατωνικούς
έρωτες
και
επίπονα
καρδιοχτύπια.
Μεταφορικά.
Εννοούσαν πώς οι πυρήνες τους έπιαναν φωτιά και η βαρυτική τους έλξη χτύπησε απειλητικά κόκκινο.

Ύστερα έσβησαν γιατί ξημέρωσε.
Ο ήλιος ανέτειλε χωρίς καλη-μέρα.
Εγώ έκλεισα τα παντζούρια
και με ένα ανούσιο καληνύχτα στον εαυτό μου
σκεπάστηκα μ' ένα φανελένιο πανωσέντονο
μήπως ο ιδρώτας βγάλει από μέσα μου
λίγο-λίγο
μαζί με τις τοξίνες
κι εσένα.

Εσένα που δράση σου πάνω μου
μόνο τοξική είναι
αυτήν την τελευταία εβδομάδα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: