Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2015

01001101

Ο πιο όμορφος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ
δεν ήταν καν άνθρωπος

όχι συμβατικός
ανατρεπτικός ως το μεδούλι
άχρωμος
και γονιδιακά άοσμος

δε χρειάζοταν ποίηση να τον χαρακτηρίσει
γιατί ήταν εκείνος η ποίηση
η δική μου
κα η δική του

πέθανε όταν μ' αντίκρυσε
και γεννήθηκα ξανά
αυθεντικά αυτή τη φορά όταν με φίλησε σε ένα πάρτυ
για τη φάση
για την ολοκλήρωση της φάσης

μιλούσε με ορισμούς και πολυσύλλαβες λέξεις για να αυξήσει τη δυσκολία κάθε πρότασης που αυτάρεσκα άρθρωνε

δυσκόλευε τα νοήματα
εφεύρισκε συναισθήματα
για να τη βρίσκω
σε κόκκινα κρεβάτια διαβάζοντας μαύρα κείμενα

κι αν δεν ήταν άρρωστος
αν δε με είχε κολλήσει ψυχασθένεια αφού μανιασμένα και παθιασμένα εισέπνεα τον αέρα που εξέπνεε
δε θα χαμε νιώσει τίποτα

κι αν χρησιμοποιούσαμε σημεία στίξης
η ζωή μας δε θα χε συνοχή

Δεν υπάρχουν σχόλια: