Κυριακή 15 Ιουνίου 2014

pride

Με αποκλήρωσε η ίδια μου η μάνα.
Γιατί;
Για μία δήλωση.
Κατέθεσα την καρδιά μου μπροστά της
επειδή την αγαπώ γι αυτό που είναι
και θέλω κι εκείνη να κάνει το ίδιο.
Αλλά άδικα εξελίχθηκαν τα πράγματα.
Πήρα τα ρούχα μου μαζί με κάτι τετράδια παλιά
κι έφυγα απ' το σπίτι.
Την πρώτη νύχτα, κοιμήθηκα σε ένα παγκάκι.
Έκανα την πιο χοντρή ζακέτα μου μαξιλάρι και ονειρεύτηκα ένα κόσμο καλύτερο.
Μ' έπιασαν τα πλευρά μου κι όλη μέρα είχα πόνους και περπατούσα σα σακάτης.
Τη δεύτερη νύχτα, ξάπλωσα ίσα στο πεζοδρόμιο
να ευθειάσει η ράχη μου μπας και ζήσω πιο ανώδυνα την επομένη.
Ξύπνησα και ήμουν ένα με τη σκόνη.
Με τύλιγαν ως απάνω τα περιτυλίγματα από τα σνακ των περαστικών.
Την τρίτη νύχτα, έγινα κι εγώ
πλάσμα της νυκτός.
Έβαλα τα φανταχτερά μου και τράβηξα προς Συγγρού.
Εκεί με τα διαφορετικά αδέρφια
που κάποτε έλεγα να κρατήσω λίγο σάλιο παραπάνω,
περνώντας από κει να τους φτύσω.

Σάββατο 7 Ιουνίου 2014

She hitchcock.

Αποζητώ αδέρφια.
Παντού.
Κι έχω δυο μα μ' έχουν ξεχασμένη.
Τ' αγαπώ γιατί σε αντίθεση με μένα -το μεσαίο παιδί-
βγήκαν όμορφοι.
Η πρώτη μας είναι ψηλή, ξανθιά, με κάτι μάτια γαλάζιους ουρανούς.
Έξυπνη και καλή. Αφελής και παιδική.
Ο μικρός μας είναι, αν και μετρίου αναστήματος, γοητευτικός, με τα πιο ομοιογενή καστανά μάτια του κόσμου, που λες δε γίνεται, Θεέ μου, να 'ναι τόσο συνηθισμένα και τόσο υπέροχα.
Ήσυχος και μετρημένος. Γλυκός και ντροπαλός.
Ο Γιώργος κι η Μαρία.
Η Μαρία κι ο Γιώργος.
Τ' αδέρφια μου.

Εγώ μια μετάπτωση μεταξύ τους
να δημιουργώ γέφυρα ένωσης των δυο.
Της εξωτικής νεράιδας και του γήινου ιππότη.
Τα καμάρια των γονιών μας.

Τ' αδέρφια μου.
Που τ' αγαπώ και τα χάνω
γιατί διαφέρω.
Εμείς τα παιδιά σάντουιτς έχουμε δικά μας προβλήματα
προσαρμογής και επιβίωσης.
Και αποζητάμε αδέρφια στη θέση των ήδη υπάρχοντων.