αλλιώς.

Εσύ είσαι από 'κείνη τη φουρνιά
ανθρώπων
που λέμε μη συμβατικούς.

Στη πιο όμορφη πόλη του βορρά με κοντομάνικα·
και μια κιθάρα
στα στενά να απλώνεται η δική σου φωνή
μίτος
για κάθε περαστικό εύκολα να σε βρει.

Να 'μουν κι εγώ εκεί να μοιραστούμε τα όμορφα.
Γιατί τώρα τι να μοιραστούμε
που 'μαστ' εμείς μοιρασμένοι στα δυο;

Έτσι τα 'φερε ο καιρός,
έτσι το θέλησε η μοίρα
κι αν αντέξουμε άγνωστο.

Μα μη φοβάσαι όσο ακόμα σ' αγαπώ.
Κι αν δεν κρατήσει πολύ αυτή η αγάπη, μη σε νοιάζει.
Τη δύναμη της μέτρα κι έχε πίστη·
όλη να γεννεί σε διάρκεια.