Και δεν το ξέρεις μα...

Ηλίθιε άνθρωπε
που θυμώνεις όσο εγώ
και ξεχειλίζεις κτητικότητα
-κυρίως για ένα, μα στην ανάγκη για όλους.
Μην κακώνεις σε μένα·
που σ' αγαπώ.
Δε θα σου έκανα κακό
και το ξέρεις.
Κι αν δεν το ξέρεις,
άνοιξα διάπλατα τις σπίθες που έχεις για μάτια και δες το!
Μου μοιάζεις
κι έχεις περίσσεια εξυπνάδα
που υποθέτω κάποια στιγμή θα χρειαστεί να δανειστώ.
Δε στέλνω μηνύματα πρώτη
κι αν μου χάριζες μια Δευτέρα -την τελευταία μου-
θα στα εξηγούσα όλα.
Όμως αρκούμαι σε αυτό
το κείμενο που θα διαβάσεις δυο φορές·
μία από συνήθεια γιατί είμαι στους τοπ
κι άλλη μία για να αποφασίσεις αν αξίζει αρκετά
να με πάρεις τηλέφωνο
σε μία συζήτηση που αρχικά θα πάει κάπως έτσι:
"-Τι κάνεις;
-Καλά. Εσύ;"
Κι έπειτα θα σε ρωτήσω "Όλα εντάξει;" και δε θα απαντήσεις.
Μα θα σε δω
ή στην πόλη σου ή στη δική μου.
Για να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για το καλοκαίρι του '12
που αν είχες υπομονή,
θα το 'χες μάθει ήδη.
Το ΄χα γραμμένο σε ένα γράμμα με παραλήπτη εσένα.
Αλλά προτρέχεις.
Θα περιμένω
μήπως αλλάξεις γνώμη.
Μέχρι τότε θα φοράω τις πορτοκαλί κάλτσες που μου χάρισες πέρσι
κι έτσι μ' έσωσες από δέκα κρυολογήματα τουλάχιστον.
Κι αν εσύ φοράς το βραχιόλι μου στο χέρι, θα με θυμίζουν τα χρώματα.
Να θυμάσαι πως δεν έσφαλα.
Απλά αρνήθηκες να μ' ακούσεις.
Κι έτσι τελευταίο βράδυ, κοιμηθήκαμε σε ξεχωριστά κρεβάτια
και καπνίσαμε μέχρι το πρωί
εσύ στο βορινό κι εγώ στο δυτικό μπαλκόνι.
Όπως και να 'χει την ανατολή τη χάσαμε κι οι δυο.