Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

:( ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ....

Δε σε πειράζει που υποσχέσεις δε ξέρω να κρατώ,
ούτε σε νοιάζει που θυμώνω
γιατί το κάνεις κι εσύ αρά και πού.

Κανείς δε θ' αγαπήσει κανέναν.
Να η υπόσχεση.
Μα ποιος την κράτησε;
Κανείς (μας).

Μια εκδρομή ήταν
και νομίζαμε πως θα μέναμε στην επιφάνεια.
Αφού για βάθος και ουσία δε μιλήσαμε,
λέξεις που ακύρωναν το τώρα
και έκτιζαν μεγάλα αύριο,
πώς καταφέραμε να έρθουμε κοντά;
και πότε;

Μαζί μας,
περνούσαν οι εποχές
'πέφταν τα πρωτοβρόχια
και μύριζαν τα γιασεμιά.
Μεγάλωναν παιδιά
και άλλαζαν σε άνδρες.
Ξανθαίναν τα μαλλιά απ' το ήλιο
και έτσουζαν τα μάτια απ' την αλμύρα τα καλοκαίρια
που καίγονταν η πλάτη και τα πόδια μας
και ξεφλουδίζαμε.

Τα βράδια μου κρατούσες το χέρι
γιατί το σπίτι μας ήταν κρυμμένο στα στενά,
κι εσύ είχες από καιρό μαλώσει με το σκοτάδι
και φοβόσουν το σκούρο μπλε ουρανό
που διαδεχόταν τον όμορφο γαλάζιο πρωινό,
που μέσα του μάθαμε να κοιτάζουμε τον ορίζοντα
και να φανταζόμαστε μέρη πέρα απ' αυτόν.
Μέσα σ' αυτό μάθαμε να κοιτάμε
και να βλέπουμε όχι μονάχα ύλη,
μα ψυχή.
Και η δική σου είναι όμορφη και άσπρη.


Έτσι δε με νοιάζει που δεν κράτησα εκείνη την υπόσχεση.
Ήταν για δειλούς κι εγώ τολμώ.

Μήτε τα πουλιά, που αντί για καρδιά και αρτηρίες με αίμα,
έχουνε γρανάζια και λάδι μηχανών, φοβάμαι.
Απογειώνονται και στο κεφάλι τους
υπάρχει πιλότος κι όχι μυαλό.
Ένα από δαύτα θα με φέρνει κοντά
τώρα που τα λόγια γίνονται κόμποι στο λαρύγγι μου
και δραπετεύουν ως λυγμοί,
ως κλάματα.


Τι κι αν το σπίτι μας δεν έχει ράφια;
Φτάνει που είναι μεγάλο και χωράει εμένα, εσένα και τον ουρανό.

Δεν υπάρχουν σχόλια: