All I heard was a shout

Ζούμε σε σπίτια ερείπια
με σωλήνες πιο σάπιους κι απ' τις ψυχές μας,
σοβάδες που πέφτουν
και ντουλάπες που βρωμάνε
και βρωμίζουν τα σεντόνια.
Έτσι το πρωί,
τα  όνειρα σου είναι μαύρα
κι άραχνα,
στην κυριολεξία.
Τα ρούχα γεμίζουν καυσαέριο,
τα μάτια σου αηδία
για το μπροστινό,
για τον πίσω που βρίζει στο τηλέφωνο
και για τον οδηγό
που άνοιξε το παράθυρο για να φτύσει.
Ούτε τρένα με εννιά ευρώ υπάρχουν πια,
ούτε με τα πόδια γίνεται να 'ρθω.
Φύγαμε εμείς
και ήρθε το φθινόπωρο
μαζί με αέρα δυνατό
που παρασύρει τις στάχτες μας
σε κάτι λιβάδια ανέμελης λήθης
κι αδιαφορίας,
ξέρεις,
απ' αυτή που δεν υπήρχε στο νησί.
Τώρα βαρέθηκα τα σχέδια.
Αρκεί που έχω δυο κόλλες χαρτί
και λίγη μουσική ακόμα
στο ψυγείο
-μη μου χαλάσει κι αυτή
και γίνει εναλλακτική.

Στις 13 έρχονται άλλοι στον πύργο σου,
οπότε εγώ περισσεύω.
Έτσι κι άλλως,
ποτέ δεν ήμουνα η σωτηρία σου.
Πάντα έφερνα την καταστροφή σου.

*προκαταβολικά σου εύχομαι χαρούμενα γενέθλια
και καθυστερημένα σου ζητώ συγγνώμη